Biblia. Fundamentem, na którym się opieramy jest Biblia, która składa się z 39 kanonicznych ksiąg Starego Testamentu i 27 kanonicznych ksiąg Nowego Testamentu. Księgi te uznajemy za nieomylne Słowo Boże i nasz najwyższy autorytet. Uważamy je za zupełne, wystarczalne i zakończone dzieło Ducha Świętego. Tym samym wszelkie próby uzupełnienia, czy doprecyzowania ich treści, bądź dorównania do ich autorytetu, zarówno te oparte na autorytetach ludzkich, tradycji, nauce, czy pozabiblijnych objawieniach osobistych bądź zbiorowych, uważamy za niedopuszczalne. Dlatego w naszej społeczności kładziemy nacisk na gruntowne poznawanie ‘całego natchnionego Pisma’ i wcielanie w życie jego nauczania.(2 Tym. 3:16).
Bóg
Ojciec. Wierzymy w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi’. “Bóg jest duchem” (Jana 4,24), istnieje w sferze, która jest poza możliwością naszych zmysłów. Nie jest ograniczony i zależny w swym istnieniu. Wierzymy, że Bóg nie miał przyczyny, a jego istnienie jest elementem jego natury. Uznajemy, że wszechświat, wszystko co widzialne i niewidzialne zostało stworzone z woli Boga, przez Syna, mocą Ducha Świętego i powołane do istnienia z niebytu. Całe stworzenie jest także podtrzymywane słowem Jego mocy (Hbr 1:3). Odrzucamy teorię ewolucji i wszelkie nauki, w myśl których kosmos, materia, energia, itp. miały być wieczne, samoistne, dążące do doskonałości, bądź samowystarczalne.
Syn
Boży. Wierzymy w Jezusa Chrystusa, jednorodzonego Syna Bożego, który jest naszym Panem, Zbawicielem oraz Nauczycielem (Jana 1: 18). Wierzymy w Jego boskość (Jana 20: 28; Apokalipsa 5: 13,14) oraz człowieczeństwo (Galacjan 4,4-5). Wierzymy, że umarł na krzyżu Golgoty za nasze grzechy, wierzymy także w Jego zmartwychwstanie, wniebowstąpienie i ‘powtórne przyjście w chwale’. To On jest ‘Drogą, Prawdą i życiem’, przez Niego też jedynie możemy ‘przyjść do Ojca’ (Jana 14:6). On też jest odwiecznym Słowem Bożym (Jana 1:1) oraz ostatecznym objawieniem Boga danym człowiekowi (Hebrajczyków 1:1,2).
Duch
Święty. Wierzymy w Ducha Świętego, „Parakleta”, którego Pan Jezus obiecał zesłać swoim uczniom po swoim odejściu (Jana 14:16-18). Został dany Kościołowi, jako Orędownik, mieszka w Kościele i w każdym jego członku. To On przekonuje ‘o grzechu, sprawiedliwości i sądzie’ (Jana 16:7-11) i to On jest źródłem naszego oświecenia – wprowadza nas we wszelką prawdę Słowa Bożego, do spisania którego natchnął wszystkich pisarzy Biblii (2 Piotra 1:21).
Zbawienie. Wierzymy, że każdy człowiek jest grzeszny z natury (Rzymian 5:12) i sam z siebie nie może wyzwolić się z tego stanu beznadziejności. Ratunek został mu dany dzięki Bożej łasce objawionej w dziele Chrystusa na krzyżu Golgoty. Pan Jezus poniósł tam karę za grzech Adama, który pogrążył w nim całą ludzkość (Rzymian 5:18). Zbawienie jest zatem osiągane nie przez uczynki, tylko dzięki łasce przez wiarę (Ef. 2:8-10; Rzymian 1:17). Ta zbawcza Wiara rodzi się ze słuchania Słowa Bożego (Rzymian 10:14-17; Marka 4:20). Dzieło zbawienia streszczają słowa Pana Jezusa: “Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (Jana 3:16).
Chrzest
wiary. Wierzymy, że jest wolą Boga, aby odrodzony chrześcijanin, który stał się Jego naśladowcą, został w wieku świadomym ochrzczony przez zanurzenie w wodzie „w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego” (Mateusza 28:19). Chrzest jest zewnętrznym symbolem włączenia w mistyczne ciało Chrystusa (Kościół) przez udział w Jego śmierci i zmartwychwstaniu (Rzymian 6:3-6). Człowiek taki, będąc uczniem Chrystusa, przez całe życie wzrasta w wierze i uświęceniu koncentrując się całkowicie wypełnianiu woli Bożej. Tym samym nie uznajemy pokropienia lub polania niemowlęcia, czy dziecka w wieku nieświadomym, za chrzest.
Wieczerza
Pańska. Wierzymy, że jest wolą Boga, aby obchodzić pamiątkę śmierci Pańskiej pod dwiema postaciami: chleba i wina. Przez uczestnictwo w spożywaniu chleba (symbolu bezgrzesznego ciała Chrystusa) uznajemy wartość jego zbawczej ofiary, jako „Baranka Bożego” przyznajemy się do jedności z Chrystusem w jego mistycznym ciele (Kościele), a przez picie wina (symbolu przelanej krwi Jezusa) uznajemy zbawczą moc jego przelanej krwi (1 Piotra 1: 18,19) i nasz udział w wiecznym przymierzu z Bogiem (Łukasza 22:20). Stanowczo też odrzucamy kult chleba i wina, jako ciała i krwi Pańskiej.
Kościół
i społeczność wierzących. Wierzymy, że wszyscy odrodzeni, wierzący w Pana Jezusa Chrystusa są członkami duchowego Kościoła (Jego mistycznego ciała), którego głową jest sam Pan Jezus Chrystus. Odrodzeni chrześcijanie podczas swej ziemskiej wędrówki tworzą społeczności, zwane zborami. Wierzymy, że lokalny zbór jest w najwyższym stopniu Kościołem Jezusa Chrystusa na ziemi, filarem i podwaliną prawdy (1 Tymoteusza 3,15). Nie ma nad nim żadnej duchowej władzy – podlegają jedynie swej “głowie”, Panu Jezusowi Chrystusowi. W lokalnych zborach usługują starsi i diakoni (1 Tymoteusza 3:1-13). Starsi zboru, to mężczyźni spełniający biblijne wymogi dla tej służby. Oni ponoszą główna odpowiedzialność za nauczanie w zborze, jako ‘dobrzy nauczyciele’ i przejawiają troskę pasterską o ‘zbór Boga nabyty jego krwią’ (Dz 20:28). Diakoni również spełniają biblijne wymogi dla tej służby i są wsparciem dla usługiwania starszych zboru. Mogą być nimi także kobiety, choć nie nauczają publicznie w zborze, gdyż do tej służby Bóg przeznaczył mężczyzn (1 Tym 3:11 i 2:12). Nie uznajemy podziału w kościele na duchownych i laików, gdyż zgodnie z nauczaniem Pana Jezusa ‘wszyscy jesteśmy braćmi’ (Mateusza 23:8-11). Uznajemy tym samym ‘kapłaństwo wszystkich wierzących’ (1 Piotra 2:9).
Życie
chrześcijańskie. Każdy wierzący przestrzega zasady powszechnego kapłaństwa (Objawienie 1:6; 1 Piotra 2:9) i należy do jednego ze Zborów. Członkowie tworzą braterską wspólnotę żyjąc zgodnie z przykazaniem: – miłości Boga i bliźniego, oraz – trwają w nauce apostolskiej, w społeczności z wierzącymi, w łamaniu chleba i w modlitwach (Dzieje 2:42). W codziennym życiu kierują się wysokimi standardami moralnymi, których uczą się z Biblii. Małżeństwo jest postanowieniem Boga i może być zawarte tylko pomiędzy jednym mężczyzną i jedną kobietą. Współżycie seksualne jest dozwolone tylko pomiędzy współmałżonkami. Małżeństwo powinno odzwierciedlać miłość Chrystusa i Kościoła. Aby było to możliwe mężowie powinni kochać swoje żony jak Chrystus umiłował Kościół, a żony powinny okazywać szacunek swoim mężom (Ef 6:21-32).
Czasy
ostateczne. Wierzymy w ostateczny triumf Bożej sprawiedliwości i miłości oraz nastanie czasu, kiedy wszystko, co oddycha będzie chwalić Jahwe, swego Boga i Stworzyciela (Psalm 150:6) – “Zasiadającego na tronie i Baranka” (Apok. 5:13,14). Wszelkie skutki grzechu zostaną usunięte. Ludzie zbawieni osiągną oczekiwane “Nowe Niebo i Nową Ziemię”, gdzie będą się rozkoszować wiecznym życiem. Bóg “otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły” – Apok. 21:4. Ostatecznym przeznaczeniem niezbawionych jest wieczna “śmierć wtóra”, zobrazowana w Księdze Apokalipsy przez “jezioro ognia” – Apok. 20:10,14.