Historia

W latach 80 XIX wieku wieś Puławy zamieszkana była głównie przez Łemków, obok których mieszkali Polacy i Żydzi. W wyniku akcji „Wisła” (która rozpoczęła się w 1947 roku) wieś całkowicie opustoszała.

Obecnie Puławy, zaludnione są przez repatriantów polskich z Zaolzia. Pierwszy osadnik pojawił się późną jesienią 1968 r. (był nim śp. Władysław Folwarczny wraz z żoną Anną oraz czwórką dzieci). Kolejno do Puław przybył z Czechosłowacji Władysława Brózda z żoną Anną i dwójką dzieci. Miało to miejsce w lipcu 1969 r. Z tą datą wiąże się oficjalne rozpoczęcie osadnictwa na terenie wsi Puławy. Z czasem przyprowadzały się kolejne rodziny.

Obraz Puław z tego okresu znacznie różnił się od obrazu z dnia dzisiejszego. Trzeba zrozumieć, że przez okres dwudziestu lat wieś była nieomal bezludna, grunty rolne zarosły krzakami. Osadnicy (18 rodzin, ok. 80 osób) rozpoczęli życie w bardzo prymitywnych, niebywale trudnych warunkach, by doprowadzić do wizerunku nowoczesnej, zagospodarowanej i sympatycznej miejscowości. Trudne warunki polegały na braku dróg, prądu i telefonów. Mieszkańcy musieli zorganizować sklep, punkt skupu mleka, punkt pielęgniarski, zatroszczyć się o inne niezbędne kwestie. Edukacja młodzieży szkolnej była utrudniona (dzieci musiały przez 6 dni w tygodniu przebywać w internacie). Osadnicy obrali następującą kolejność w urządzaniu własnych gospodarstw rolnych: Najpierw, równocześnie z zagospodarowaniem gruntów podejmowano budowę budynków inwentarskich, które dawały możliwość jak najwcześniejszego uzyskiwania własnych dochodów z produkcji rolniczej. Kolejny etap przewidywał budowę mieszkań. Znana była powszechna praktyka polegająca na tym, że większość prac budowlanych prowadzona była przy pomocy organizowanych „brygad”, które polegały na wzajemnej pomocy sąsiedzkiej („ja dziś tobie, ty jutro mnie”).

Ewangeliczna Wspólnota Zielonoświątkowa ma swoje korzenie w Związku Stanowczych Chrześcijan, który został założony w 1910 r. na Śląsku Cieszyńskim. Większość rodzin, która przybyła do Puław wywodziła się ze zboru w Żukowie Dolnym, pozostali z Nieborów i Suchej Górnej. Szczególne znaczenie dla Wspólnoty miał rok 1962. Wtedy wierni otrzymali pierwszy sygnał (proroctwo br. Konderli), że Bóg ma dla nich plan wyprowadzenia ze Śląska. W następnych latach wezwanie to nabierało coraz bardziej konkretnych wymiarów i zostało uwieńczone emigracją około 80 rodzin do Polski na teren „Bieszczad”. Pierwsi osadnicy przybyli do Woli Piotrowej w grudniu 1966 roku, do Puław w listopadzie 1968 roku. Dla miejscowej wspólnoty organizacja wspólnych  zgromadzeń religijnych ma bardzo duże znaczenie. Pierwsze nabożeństwo odbyło się po przybyciu drugiej rodziny w dniu 20 lipca 1969 r. Od tego czasu odbywały się regularne spotkania w każdą niedzielę, oprócz tego w tygodniu godziny biblijne oraz godziny modlitwy. W miarę przypływu coraz większej liczby osadników zaczęły pojawiać się problemy lokalowe. Nabożeństwa odbywały się początkowo w prowizorycznych budynkach, później spotkania odbywały się w miarę ukończenia mieszkań u poszczególnych członków wspólnoty, by w końcu przenieść się do Jana Bocka, który zaadaptował część swego domu na ten cel. Lokal ten mieścił  około 100 osób i na istniejące potrzeby miejscowego zboru w zupełności wystarczał. Pierwsze nabożeństwo odbyło się tam w dniu 4 listopada 1973 roku. Regularne spotkania na tym miejscu odbywały się przez 16 lat do roku 1989, kiedy nastąpiło uroczyste otwarcie nowej kaplicy w Puławach Górnych. Nabożeństwa odbywały się w sposób prosty i polegały na śpiewaniu pieśni religijnych, modlitwie, czytaniu i wykładaniu Słowa Bożego, składaniu świadectw. Czytanie i wykładanie Pisma Świętego nie było (i nie jest) wyłącznością kapłana bądź pastora, lecz polegało na wzajemnej posłudze braterskiej – jak wierzymy pod natchnieniem i przewodnictwem Ducha Świętego. Wierni Ewangelicznej Wspólnoty Zielonoświątkowej wyznają, że całość Pisma Świętego jest jedyną nieomylną wskazówką dla chrześcijańskiego życia i jego norm. Na czele zboru stał przełożony (później pastor) wybierany przez członków wspólnoty oraz starsi zboru.

Ponad 10 lat trwało stworzenie dla większości rodzin względnych warunków mieszkaniowych. Rodziło się pragnienie budowy odrębnej kaplicy. Jednak możliwości finansowe a też fizyczne zdecydowały, że budowa kaplic musiała odbywać się kolejno. Pierwsza powstała w Woli Piotrowej (1980-1984), następnie  w Puławach  (1985 – 1989), a na końcu w Wisłoczku (1990 – 1994). Budowę kaplic poprzedzała rejestracja naszych zborów pierwotnie pod nazwą Protestancka Wspólnota Regionu Bieszczadzkiego – Kościół Zielonoświątkowy (9 stycznia 1981 r.) następnie pod nazwą Ewangeliczna Wspólnota Zielonoświątkowa (1988 r.). Chociaż wszyscy mieszkańcy w większym lub mniejszym stopniu uczestniczyli w pracach, jednak niezwykłą rolę odegrał  tutaj Jan Śliwka, niezmordowany inicjator wszelkich działań dotyczących budowy kaplicy. W prace zaangażowani byli również członkowie wspólnoty z Woli Piotrowej, Wisłoczka, pomoc fizyczną świadczyli również przybywający w odwiedziny goście. Budynek mieści ok. 250 osób, posiada kuchnię, stołówkę oraz zaplecze dla zajęć z dziećmi. Od roku 2012 roku w dolnej części budynku mieści się Filialna Szkoła Podstawowa (klasy 0 – 3) dla dzieci z Puław i Wisłoczka, która jest odziałem ZSP w Sieniawie.

W kaplicy nazwanej Domem Modlitwy odbywają  się regularne nabożeństwa, jak również spotkania okolicznościowe (zjazdy młodzieży, konferencje, śluby, pogrzeby i inne).  W tym miejscu należy przypomnieć jeszcze jedną rzecz – Zjazdy Młodzieży. Z tematem tym wiąże się kawałek historii. Pomysł zrodził się na samym początku a mianowicie w roku 1973. Na zjazd zapraszano młodzież chrześcijańską z całej Polski, przyjeżdżała również młodzież z zagranicy (Czechy, Słowacja, …). Pierwsze zjazdy, trwające 3 – 4  dni, odbywały się bardzo prymitywnych warunkach. Wiele osób nawracało się i powierzało swoje życie Bogu. Uczestnicy zjazdów spali w namiotach oraz prostych noclegowniach zorganizowanych w prywatnych domach. Wyżywienie (nieodpłatne) na wzór kuchni polowej było sprawnie organizowane. Trzy pierwsze zjazdy odbyły się w Puławach u br. Benešów, następne dwa w Wisłoczku, żeby wrócić już na stałe do Puław, najpierw do stodoły br. Bocków, później do wiaty br. Krainów, aż w końcu do nowo wybudowanej kaplicy w Puławach.

Od chwili rejestracji zgodnie z Statutem wspólnoty na czele Zboru stoi pastor oraz Rada Starszych. Pierwszym pastorem został wybrany Józef Stonawski (do roku † 1982), drugim Władysław Brózda ( do roku 1998), a obecnie funkcję tę pełni Karol Rusnok.

Jeśli zainteresowała Cię nasza historia i chciałbyś dowiedzieć się więcej, zapraszamy do Czytelni.